In mijn zoektochten naar Hostmanship momentjes werd ik vrijdag aangenaam verrast door de verpleging in het Ziekenhuis St Jansdal Harderwijk. Wat is het geval, mijn dochter moet om de 4 weken een prik. Ik ben nog nooit een kind tegengekomen die het krijgen van een prik fijn vindt, dus dit is ook bij mijn dochter nogal een ‘dingetje’. Daarom is dit de eerste keer gedaan in het St Jansdal door de verpleging met de geweldige assistentie van een ‘zenuwachtige-kinderen-specilailist’ voor de afleiding. Ok, toen we aankwam destijds waren we in alle stress de injectie vergeten…, maar dat was geen probleem de afspraak kon eenvoudig naar een uur later worden verzet. En met een heel ritueel is de eerste injectie toen gezet.
De tweede keer konden we terecht bij de huisarts. Dit scheelde veel reistijd en kilometers. Kortom makkelijker: s ochtends die spuit in de bil van mijn dochter en hup naar school. Dachten we… Hoe anders ging het in de praktijk. Wat moet er allemaal gebeuren? Wel mijn dochter krijgt een uur van te voren een verdovende pleister tegen de pijn. Ook moeten we de medicatie uit de koelkast halen (max een half uur van te voren), maar ook weer niet te lang. Dan naar de huisarts. We waren ruim op tijd en moesten plaatsnemen in de wachtruimte. Ondertussen verstreek de tijd en wij maar even vragen. “De doktor komt u vanzelf halen.”. Nog een kwartier wachten, maar ondertussen komt er niemand (!) even de wachtkamer inlopen om uit te leggen waarom het uitloopt. Nu waren we wat geïrriteerd, omdat we ons zorgen maakten over de houdbaarheid van de medicijnen. De arts hoort het ’tumult’ en vraagt of alles goed gaat, “Nee, het gaat niet goed.” geven wij aan. Toen kwam er meer schot in de zaak en mochten we naar de behandelkamer. We geven de medicijnen en de eerste reactie is: “He? twee vloeistoffen?” Een zin die je NIET moet uitspreken in het bijzijn van een zenuwachtig kind en steeds meer gefrustreerde ouders. We zien onze dochter direct fronsen die zegt: “Weet deze mevrouw wel hoe ze het moet doen?” Als een kind van 9 jaar dit kan zien begint ongewild toch een kleine paniek op te komen. Om die de kop in te drukken zegt mijn vrouw: “Misschien dat u dat ergens anders na kunt kijken?” Na 10 minuten komt de behandelaar terug. De verdovende pleister is inmiddels al weer wat uitgewerkt. Tot overmaat van ramp moet mijn dochter ook blijven staan in plaats van liggen, waardoor de prik nog pijnlijker wordt. Kortom, de tweede keer was niet goed.
Vanwege een verandering in het schema moesten we voor de derde keer weer naar het ziekenhuis. En met de stress van de vorige keer nog in het achterhoofd waren er ook meer zenuwen. Samen met mijn dochter komen we bij de balie van de kinderafdeling. Mijn dochter (die weer zenuwachtig was) stelde zich voor en de reactie van de verpleegster was: “Dat weet ik!” zei ze met enthousiasme “En ik weet ook dat je hier komt voor een prik!” Ook refereerde ze nog aan dat dingetje van de vorige keer met die vergeten injectie (8 weken geleden). Mijn dochter moest enorm lachen en wij ontspanden direct. Wat een warm welkom! We hoefden haar niet te storen in haar werk. Ze hoefde niet in een beeldscherm te kijken wie wij waren. Niets!! Er was meteen menselijk contact! Mijn dochter kreeg een glaasje ranja en zat ondertussen van de zenuwen veel en snel te praten. Een teken voor de verpleegster ook meteen de ‘zenuwachtige-kinderen-specilailist’ er maar bij te halen. En haar ontmoeting met onze dochter was al net zo enthousiast en ook zij refereerde aan het vorige bezoek. De prik blijft vervelend, maar onze dochter en wij blijven komende jaren toch maar naar het St Jansdal Ziekenhuis rijden. en niet alleen omdat ze daar de prik beter zetten, maar vooral vanwege het warme contact. Dikke pluim!
DELEN VIA:
